Ütopya Şiiri - Hilal Erboyacı

özlediğim

Pembe İncili Kaftan’lardan Muhsin Çelebi duruşu
vakur ve kendinden emin.
yüreğim yanıyor çoğu zaman.
asırlar öncesinden bu güne
efsanevî bir öykü kahramanından
nedir geriye kalan?

gözlediğim

insan insana aç
insan insana muhtaç
nesilden nesile miras bir yalnızlık
zaman dönüşlü bir eylemin ellerinde tutsak
İçi boş bir egemenlik eteklerimizde topladığımız
toprak kıraç

albenili bir yaşamın dişlilerinde ezilir tinin nurani yüzü
özveri/ destanî bir kahramanlık türküsü
edilgen bir tamahkarlıkta sisli ve buğulu ufuklar neden?
hangi gül yüzlü aşüfte değiştirdi öykümüzü

gizlediğim

ah! dillendirdiğimde ansızın canlanan
birikmiş bir sancıyla kıvranan
yaralı aslana geçmez sözüm
özüm içine kapanır/ kör olur iki gözüm
bir kudüm sesidir kulaklarımda yankılanan
miş’li geçmiş zamanlardan bugüne
bumerang hızında çarpıyor acımasızca zaman

el etek öpülmeyen /başı dik bir ütopyada düşlerimdir sonlanan