Ütopya Şiiri - Eda Köroğlu

Kimse yok. Belki de sorun budur. Kimsenin olmayışı.
Kendinden başka, ve yalnızlığın bir halta yaramayışı.

Kimse yok. Cümlelerden ve yırtılmaya müsait defterlerden başka.
Oysa kalp her zaman namüsaittir mutluluğa.

Bilhassa, bir başkası bulamadı bizi ondan sonra.
Yalnızdık ve git gide yalnızlaştı satırlar.. günler, geceler, aylar.. çoğaldıkça!

Yandık, kavrulduk, takvimlerden düşüverdik birbir.
Çintilmeye can atan çekirdeklerdik hepimiz, bir kâsede yoğrulduk.

sindirilmeye müsait olamadık hiç, kabuk kabuk yutulduk.
Oysa hep sindirdiler bizi, nasıl oldu kurtulduk?

Son anlatılışlar hiç bitmedi, umutlara gidemeyeceğiz.
İnsanlık, ne lanet bir ütopya! Sonunu hiç göremeyeceğiz.

Mutlu mu bitecek bu masalın sonu?
Hangi masal böylesine uzundu?
Her şey tastamam yalan aslında..
Hayat, şeytanların huzurunda,
bir mahkeme salonu.