Ütopya Şiiri - Denizhan Arıcı

ne kadar sevmiştik
hiç ayrılamayacak gibi duruyorduk
bu renksiz dünyadan
halbuki ne de aptalmışız
ölümün mucizesini bunca zaman anlamamışız
toprakla bir bütün olmanın güzelliğini
keşke sabahları yaşayıp geceleri ölsek
biraz aşkla biraz şarapla
bide ikimiz birlikte gömülsek
yahut bencillik yapalım biraz
tüm dünyayı öldürelim o zaman
ikimize de az gelirdi ya yerküre
düşün tüm dünya bizim
havvayla adem gibiyiz
yalnız yasaklarımız yok
bir elmayı dalından koparabilir
veya kuralsızca sevişebiliriz
bir deniz kıyısı
bir dağ yamacı farketmez
yaklaş bana dokun
seninle kardeş değiliz
hisset sonuna kadar
bütünüyle arzula
bir delilik yapmışçasına
rahatla tüm dünya senin
farzet ki şeytana uyduk
zaten dünyaya bir daha mı geleceğiz
unutma
ne senden nede benden bir tane daha yok
gidenlerin ardından gözyaşı dökme
bunlar zayıfların işi
biz güçlü olalım
anlamıyorsun ne olur beni biraz anla
giden gitmiştir
hadi gel benim ol şimdi
asla kendini üzme müsterih ol
bu dünya gözyaşlarına değer mi
biz tanrının yarım kalan işini bitirdik
amenna tanrı en yüce
yalnız kulları
evet bizler insanlar
bir kardeşlik palavrasındayız
hayır dünya kardeş değil
biz kardeş değiliz
dünya bir kerhane
biz ise fahişeleri ve pezevenkleriyiz