Ütopya Şiiri - Berat Aydın

hep aynı zulüm her gün ruhuma
her yarın aynı bu hep gülen suratıma
öyle korkar ve çekinir kalemim senden
tüm çizgileri kalbine alır o zehri, bilmeden
olmasa da olur belki bu rastlamalar
olmasa da olur sanki esrik bağıranlar
olmasa da olur zaten bekleyen sokaklar
olmasan da olur bil ki çoktan bitti bahar

ve satırlarımda kanyon aralığı çileler,
atlıyor üzerinden ruhum sona ve
tenim soluklaşıyor gittikçe
başlıyor sebepsiz, çoğu esrik gülmeler
kim bilir
belki senindir bu biten merdivenler

sadece üşüyorum bu lanetli ressamla
boşluğun sıkıcı hacminde baş başa
ve tüm mesele bu, keyfi kaybetmek ve aramak
yok miktarda anlamak, taparcasına ağlamak
sarmaş dolaş çizgilerle tenine dokunmak
düşmek istemek..
cidden biraz ağlayabilmek

soğuk, sönük ve hafiften esrik
rüzgar inledi ve ben dinledim
meğer çok korkuyormuşum
senden önce söylemişlerdi söylenmeyenleri
dünya diliyle
bende ve bende saklı her şeyden
hüzünden bir ipek kozasına bıraktığım senden
taparcasına tekrar ağladım
neydin sen
kederli ezgiyle yeniden
boşlukta sadece, ağladım

erdem

2şubat2023