Ütopya Şiiri - Elbey Can Çelik

İnsan herkesi hikayenin sonunda tanıyormuş çünkü hikayenin başında rol yapabiliyor herkes. Her şeyin mutlu sonla biteceğine o kadar alıştırılmıştın ki başka bir son yazılamaz zannediyordun. Yaşadıkça insanların değişebileceğini öğreniyor, Ne kadar seversen o kadar ihanete uğrayacağını, canını en başta en sevdiğinin acıtacağını öğrenip yine de devam ediyordun. Sen inanmak değil kandırılmak istiyordun. Birinin seni sevmesini yalan da olsa hissetmek istiyordun. Yalnız kalmaktan korkmanın bedelini ise terk edilerek ödüyordun. Bir şeyin bağımlısı olmak hoşuna gitse de sana bağlı olmayan bir şey ile mutluluğu arıyordun. Ölmekten korkmuyordun çünkü bir gün öleceğini de hiç düşünmüyordun. Peki yalnız kalmayı düşünüp neden bu kadar yalanla etrafını dolduruyordun. Aslında o da basit çünkü bir şeye inanmak istiyordun. Ama sen inanıyorsun diye herkesi de kendin gibi zannediyordun. Sen bırakmam dedikçe her gün biraz daha bırakılıyordun. Bazen bir cam kenarına bazen de boş bir kutuya atılıyordun. İnsanlar anıların kapalı alan da biriktirileceğini zannediyor, arada sırada açıp vay be diyorlar, oysa sen gecenin uykusuzluğuna ithafen bir anı daha bırakıyordun gökyüzüne, bütün yalnız kalınmışlıklara inat, bir gece daha hayali ile uyuyordun.
Bu hayatta ders almadığın her gün daha da çok canını yakacaklar ve canın yandıkça daha çok hayal kurmaya başlayacaksın. Belki de bir ütopya yaratıp aslında çölde hiç varolmayan o yağmura koşacaksın. Sen koştukça durdurmak isteyecekler, çünkü yağan yağmur seni özgürleştirecek, bir ağaç gibi kök salacaksın toprağa, onlar ise senin gövden de bir kuru dal parçası olarak kalacak bu dünya da.