Utansın Şiiri - Mehmet Nacar

Resmimi kalbinden çıkarma bir an,
Sevdama kılıcı vuran utansın.
Ömrünü dört yandan sararken duman,
Altında mutluluk gören utansın.

Ruhunda kötülük varsa birinin,
Onunla yarışmaz ne cadı, ne cin.
Gönül yolumuza kötülükle kin,
Duyarak tuzaklar kuran utansın.

Sözümün eriyim, her ne dedimse,
Seninle arama giremez kimse.
Sevgi bahçemize felek hâkimse,
Hasretin çölüne süren utansın.

Gözünde ulaştım aşkın hasına,
Hayalin tesellim, hasret yasına.
İki sevgilinin saf dünyasına,
Dikenli telleri geren utansın.

Hüzündür hamurum, sevgidir özüm,
Türkünü dilimden düşürmez sazım.
Dünyamız melekler dünyası bizim,
Adımı şeytandan soran utansın.

Akmasın içine, hicranlı yaşın,
Omzuma yaslan da, dinlensin başın.
Sende bıraktığım gönlümü düşün,
Sevgimi kötüye yoran utansın.

Ne kadar zulmetse şeytanın şahı,
Yine yerde kalmaz, sevenin ahı.
Sırtına yüklenip bunca günahı,
Kötülük sırrına eren utansın.

Gönlümün kıldığı beş vakit namaz,
Sensin derim ama kimse anlamaz.
Sevgimin rengiyle boyan da biraz,
Bahtını karaya saran utansın.