Utansın Şiiri - Necmi Ünsal

Girdi aramıza geçit vermez kapkara dağlar.
Çaresiz kaldık, ben burada yar orada ağlar.
Hazan geldi, bütün yapraklarını döktü bağlar.
Hasret dağlarını aşamayan yollar utansın!

Ayrılık seven ve sevilene büyük bir zulüm.
Unutmam, unutamam hiçbir zaman seni gülüm.
Özleminle kavrulup yandım da savruldu külüm.
Beni senden ayıran vicdansız kullar utansın!

Bil ki bu ıstırabı anlatamaz hiçbir lisan.
Sana kavuşmak bir lütuf, en büyük ihsan.
Bize nasıl kıyıp harcadın behey zalim insan!
İçinde adam olmayan süslü çullar utansın!

Zindan oldu sensiz, geçmiyor çile dolu her gün.
Ayrılığa sebep olanları etmeli sürgün.
Umudum var, Rabbim kavuşturur elbette bir gün!
Eş kıymeti bilemeyen bahtsız dullar utansın!

Mecnun Leyla’sı için boşu boşuna yanmamış!
Leyla’sına kavuşmuş ama yine de kanmamış.
Ayrılığa sebep olan aşk suyuna banmamış.
Leylaları saklayan çöller, kumullar utansın!

Gözüm yollarda, kulağım O’nun berrak sesinde.
Gizlidir bin bir sır, o tatlı mahcup işvesinde.
Açan çiçekleri görürdüm masum gülmesinde.
O’na mektup götürmeyen eksik pullar utansın!

Git, git ama sakın unutma bu gönül yaralı!
Visalinle sevindir olmasın bahtım karalı.
Gel benim dünyama, sen hep buralısın buralı!
Anılarla çekip gittiğin bavullar utansın!

İnsanlar maskeli, görünmez ki gerçek yüzleri!
Baharı saklar, yuttururlar kış diye güzleri.
Serçeleri çifte koşup, salmışlar öküzleri.
Bizi halden hallere sokan koşullar utansın!

Gecelere düştü dünyam, sen yanımdan gidince.
Hisler kelebek kanadı gibi ince mi ince!
İnan, o gün düğün bayram yaparım sen gelince.
Visalimiz için çalmayan davullar utansın!

Gün gelir de, olur aşılmaz dağlar dümdüz ova.
Akarım sana doğru oluk-oluk, kova-kova.
Kırılsa bile kafamda yüz binlerce oklava;
Seni sevgiyle saramayan bu kollar utansın!

4 Mart 2004 Perşembe, Danimarka-Koge 21:28