Utansın Şiiri - Ahmet Kılıç

UTANSIN

Maziyle sevgiyi, yok edip giden
Bedelsiz heveslere, kanan utansın
Hükümsüzdür, elim kolum koynumda
Bir dal gibi kırıp,yakan utansın

Dünü bir hiç sayıp,yarına bakan
Günü bir hiç sayıp, bağrına katan
Helali haram a can katıp satan
Günaha girip de, yanan utansın

Ben kendimi,sana gül eylemişken
Aşkına yanıp da, kül eylemişken
İbadetler edip, kul eylemişken
Bana amin demeyen, dilin utansın

Ne zamane suçlu,nede zamanlar
Ne acılar suçlu nede amanlar
Artık ele döndü, şimdi cananlar
Cana, kan katarak, seven utansın

Dert olup ahlarım,sana dönsede
Umudun gözünde birgün sönsede
Eğer birgün pişman olup gelsende
Gözlerine bakan,ışık utansın

Sevenler aşkına, kor ataşına
Aslının başına, kerem aşkına
Sevdasına ağlayan birgöz yaşına
Yerlere damlatıp, giden utansın

Eğerki ölürsem,sensin sebebim
Hep sende yıkıldı,gönül mabedim
Artık kara toprak, yerle ebedim
Elleriyle mezarım kazan utansın

KILIÇ,tesellim yok, bahtım karadan
Bunca zaman geçti,yıllar aradan
Gerçek degil sevda,şimdi sıradan
Seveni bu hallere koyan utansın.