Utansın Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Ben aşkın peşine düştüm yürüdüm
Kendime dar gelen gönlüm utansın.
Kendi cesedimi kendim sürüdüm
Gelip de bulmayan ölüm utansın.

Bir gecem geçmedi düşmeden gama
Ciğerim söküldü tutmadı yama
İçin için yandım tütmedim ama
Etrafa savrulan külüm utansın.

Kabıma sığmayıp taşmışsam eğer
Kendimi kaybedip şaşmışsam eğer
Ağyarın diline düşmüşsem eğer
Mecnun’dan divane hâlim utansın.

Kirpiğin sineme saplanmış oksa
Kederim dağ gibi efkârım çoksa
Aklımdan çıktığın “an” bile yoksa
Günüm haftam ay/ım yılım utansın.

Hicranım soyutsa gözyaşım somut
Yazgımsa feleğin verdiği komut
Fincandan çıkacak yorumsa umut
Kaderim talihim falım utansın.

Ayrılık zehrini içemiyorsam
Benden geçip senden geçemiyorsam
Başka bir sevdaya göçemiyorsam
Hep sana bağlanan yolum utansın.