Utansın 1 Şiiri - Recep Çetintaş

Bir çınar misâli; dağda, bayırda
Tükettim özümü borda, çayırda
Düştüm bir tamuya yanarım hârda
Rüzgara karışan küller UTANSIN

Beslenirdim toprak ile damardan,
Suya kanıp yağmur ile semâdan,
Yıkılmazdım fırtınadan, rüzgardan;
Belime vurulan beller UTANSIN

Nice zirvelerden yüksekti başım
İrfan sofrasıydı ekmeğim aşım
Âb-ı revân oldu çağlar gözyaşım
Selimi tutmayan göller UTANSIN

Gölgemde barınır serfirâz eyler
Ekmeğimi bölen cüceler, devler
Aslıma küfretti asılsız beyler!
Neslime uzanan diller UTANSIN

Tan yelleri esti kırıldı belim
Tûfâna karıştı boranım, selim
Kor düştü tenime kandadır elim
Sîneme dokunan teller UTANSIN

Hasret kaldım gecelerden sabaha
Kollarımdan gerilerek çarmıha,
Hücrelerden köprü kurdum Allâh’a;
Temelimi yıkan seller UTANSIN

Sırtımdan vuruldum derindir yaram
Ne ilaç param var, ne kefen param,
Yağlı urganlarla alındı daram
Kalemimi kıran eller UTANSIN

Gök-kubbe çatlasa, yıkılsa arşım
Ne candan yanan var, ne can yoldaşım!
Ben ana rahminde öksüz kalmışım!
Bedenimi saran tüller UTANSIN

El açtım semâya; dîvâna durdum
Alnımı Rahmân’a secdeye koydum
İlâhî! Aşkınla nârda kavruldum!
Külümü savuran yeller UTANSIN

‘Elif-Bâ’ öğrendim, ‘Zikir’ okudum!
Gönül tezgâhında fikir dokudum
Âsârımı dâim et ki mâbudum
Dîvânıma bakan beyler UTANSIN

Yrd. Doç. Dr. Recep Çetintaş
19 Haziran, 1999, İstanbul.