Utanmaz Adam Şiiri - Hamiş Mustafa

Camminin önünde namazı bekler,
Dürüst sanar onu görenler,
Aklıma gelir yaptığı şeyler,
Utanmaz adam.

Kandırdım sanar mevlasını,
Anlatır doğru gibi yalanı,
Olmadı hiç soranı,
Utanmaz adam.

Gabilesinde pislik tükenmez,
Dürüst gabileyi bilmez,
Irz,namus nedir demez,
Utanmaz adam.

Boynuna takmış kıravat,
Öğretmene yakışmayan surat,
Anasına söver cemaat,
Utanmaz adam.

Tutturmuşlar gider bir yol,
Araba,ev herşey bol,
Millete der sizde ol,
Utanmaz adam.

Cematcıyım der insanları kandırır,
Dürüst gabilelerin arkasından saydırır,
Kendilerinden peyğamberimiz utanır,
Utanmaz adam.

Bilmezki bu vatan bizlerin canı,
Akıttılar kurtuluş savaşında kanı,
Vermezlerdi cennet vatanı,
Utanmaz adam.

Bayrak bizim namusumuz,
Sahip çıkmassak gelir sonumuz,
Atalarımızın yoludur yolumuz,
Utanmaz adam.

Atatürkten nefret ederler,
Dürüst insanlara söverler,
Doğruyuz der yalan söylerler,
Utanmaz adam.

Türküm demeden utanırlar,
Doğru sözden sakınırlar,
Türkiyeyi bölene sığınırlar,
Utanmaz adam.

Mustafaya bu insanlar yazdırır,
Vallahi kendilerinden bıktırır,
Onların yalanından dolanından sakınır,
Utanmaz adam.