“Size bir şey sorabilir miyim? ” dedi 25-30 yaşlarında görülen delikanlı.
İlk an bir adres veya başka bir şey soracağını düşündüm. Kolunu gösterdi, boydan boya enfeksiyon içindeydi. Parmaklarında şekil bozukluğu oluşmuştu. Delikanlının utanmaktan ve sıkılmaktan yüzü sararıyordu. Belki de soğuk terler döküyordu.
“Doktor kolumdaki enfeksiyon için ilaç yazdı. Alacak param çıkışmadı.” Dedi delikanlı.
“Ne kadar gerekiyor? ” diye sordum… Otuz küsur bir rakam söyledi delikanlı.
Maddi durumum çok iyi olduğunu söyleyemem. Eşimin bir özel tıp merkezinden mamografi sonuçlarını almıştık. Kişiyi endişeye sokabilecek bulgular vardı. Ama eşime belli etmemek gerekiyordu bu endişeyi. Ona güler yüzlü görünmek gerekiyordu yapabildiğimce… Biliyordum ki o da aynı düşünceler içindeydi.
Delikanlının utana sıkıla söylediklerini başka birkaç kişi de duymuştu. Ama ilgilenen yoktu. Herkes başka yönlere bakıyordu. Elimi gömleğimin yaka cebine attığımda tek bir kağıt paranın olduğunu gördüm. Pantolonumun cebine baktığımda ise bir miktar madeni bozukluk vardı. Onları verdim delikanlıya. Birazcık olsun memnun göründü. Sonra elindeki kağıt parayı gördüm ve onu alıp cebimdeki kağıt parayla değiştirdim.
Bir veya 2 kişinin daha yardımı oldu. Delikanlı paralarına bakıyor, utana sıkıla ama duyulması amacıyla;
“Kimse de ilgilenmiyor. 19 lira daha olsa yetecek” diyordu.
Delikanlı bulunduğumuz alandan umudunu kesince tramvayın başka alanlarına doğru gitti.
Aynı sıkıntılı hali uzaktan da izleniyordu.
Bir tane simidin 50 YKR olduğu bir ülkede 30 küsur lirayı temin edebilmek için dolu bir tramvay vagonunda umutsuzca dolaştı delikanlı. Belki temin edebildi 30 küsur YTL’yi utana sıkıla.
Çanakkale’de toplara, makineli tüfeklere, göğüslerini siper eden Şu Çılgın Türklerin torunları da bir vatan evladı 30 küsur YTL toplayabilmek için dolaşırken duymazdan, görmezden gelip başka yönlere bakıp durdular.
Delikanlı çok utanıyordu…
Ama ben de çok utandım…
Olanaklarım olsaydı o an gerekli paranın tamamını verebilirdim…
İnanın verebilirdim.
Çanakkale şehitlerinin torunlarının içlerinden “enayi” dediği bakışları altında.
Delikanlı utanıyordu…
Asıl utanması gerekenler başka yönlere bakarken…
Çanakkale şehitlerinin de kemikleri sızlıyordu…
Utancından…
(22.04.2007)
Kadir TozluKayıt Tarihi : 22.4.2007 13:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Olay bir tramvay vagonunda geçiyor. Tarih, 21/04/2007
Trabzon belediyesinde bir işimiz vardı...
işimizi hallettik..tam çıkarken genç bir delikanlı sokuldu yanımıza...
-evlenme işlemleri için filanca köyden geldim..buraya yatırmam gereken 5bin lirayı tamamlayamıyorum.sizde varsa bana borç verir misiniz?yemin ediyorum gelir sizi bulur ve öderim...dedi utana sıkıla...
perişan kılıklı bir köy delikanlısıydı....
kız kardeşimle birbirimize baktık...sonra çantalarımızı açtık...paralarımızı birleştirip,5bini tamamlayıp delikanlıya verdik ve mutluluklar diledik...
bu borcu ödemek için bizi nerde bulabileceğini ısrarla sordu...
-bak ablacım,şu karşıdaki market bizim..bu parayı değil ama bir düğün davetiyeni bırakmak için uğrayabilirsin.Allah mesut etsin,bu da bizden genç çifte düğün hediyesi olsun....dedik ve ayrıldık...
delikanlı ertesi gün bizim markete gerçekten düğün davetiyesini ve çok teşekkür ederiz yazılı bir not bıraktı....
insanlık hjer zaman,her yerde ölmemiş...az da olsa yaşamaya devam ediyor..
kocaman sevgiler can babama.....
Gülüyoruz ağlanacak hallerimize...
Çocuğuna ne hediye alsam diye, metropollerin kocaman kocaman alışveriş merkezlerinde dolaşan şımarık insanların yaşantısına baktıkça; utana sıkıla avuç açan yürekleri görmezden ve ne demek istediğini anlamamazlıktan geliyoruz ne yazık ki!
Ne diyeyim; İnsanlığımızı mı unuttuk; yoksa insanlık evrim mi değiştiriyor bilemiyorum...
Utanması gerekenler sınıfında olmamamız dileği ile Yaradana el açıyor ve tüm insanlık adına dua ediyorum her zaman...
Ben önce sizin,Gönül gözü açık gözlemci ve Adam yüreğinizi öpüyorum ve sonra da eşiniz için geçmiş olsun dileklerimle dua ediyorum...
Sağlıkla ve huzur içinde yaşayın dostum!
Mine YİRMİLİ (Acemi şairiniz)
Duyarlı yüreğinizi ve kaleminizi kutluyorum sevgili abim. Saygılar
Öncelikle eşinize geçmiş olsun.Umarım sıkıntılarınız yersiz çıkar...
Ve hastaneler..İlaç paraları..İlaçlar..Alamayanlar.Çaresiz insanlar..Birde bununyanında duygularımızı sömüren kan emiciler..Biz birebir bunları çok net ayırtedemeyiz..Ama vijdanımızda el vermez boş çevirmeye..Fakat ben hastanede ablamın rahatsızlığında çok olaya şah,it oldum...Devlet güvencen oması birşeyi değiştirmiyor..Bazı ilaçları alamıyorsunuz..Hatta yapılacak ameliyatta bile keserek yapılan daha ucuz onu ssk karşılıyor ama diğeri az acılı olan enfeksiyon riski en aza indirgenen onu karşılamıyor arada korkunç fiat farkları oynuyor..Ve hastaneleri medaklcılar ele geçirmiş..yeni sektör doğmuş ya da biz yeni haberdar olduk..Ameliyatta kullanılacak aleti kendin alıyorsun..Tabi varsa paran..
Evet utanması gereknelr utansın..Bizilerin canımzın az ya da çok yanması cebimizdeki paraya bağlı..
Paran kadar hastasın..O nedenle biz elimiz vijdanımızı koyup ihtiyaç olduğunu hissettiğimiz inandığımız insanlara yardım etmeliyiz..İnanın o zaman daha rahat uyuyoruz..
Sevgilerimle
TÜM YORUMLAR (8)