Utanmasam Ağlayacağım Kadınlığıma

ilk doğan yıldızda saklıydı dileğim
her defasında kalbimi teğet geçip
mahşer kalabalığında kendini karanlıklara gömen yıldızda
işte bu yüzdendi hep gebe kalışım yalnızlığa
hep sana

ne zaman dudakların değse bana
akıp giderdi gözyaşlarımla günahlarım
yokluğunda anlıyorum
tanrının neden hala uğramadığını bana
rahme düşmüş bir cenin gibi tutulmuştum oysa

girdap siyahıyla gece ne zaman çökse üstüme
yalnızlık piç bırakıyor beni benle bir başıma
utanmasam ya ağlayacağım oturup kadınlığıma

yokluğun boynuma dolanmış yağlı bir urgan
aklıma geldiğin anda ayakuçlarım düşüyor boşluğa
sen içimde çoğaldıkça ben eksiliyorum
hep nefesime gömüktün bütün arsızlığınla
ne zaman atlasam uçurumun kenarından
avaz avaz düşüşlerim yine sana
hep sana...

başım dizlerindeyken hep sorardın ya bana
acaba 'Tanrı'da yalnızlığına ağlıyor mu? ' diye
durma hadi dokun tenime
bak nasıl yarattığı yerden
kana kana ağlıyor avuçlarına!