Utanmak Kendinden Şiiri - Yavuz Erdin

İnsan aynaya baktığında
Gördüğü suretten utanırmı
Utanabiliyormuş meğer
Ne zaman ki bir insan imkansızı sever
İşte o zaman başlar utanma dolu günler

Ha bugün ha yarın diye diye
Beklersin bir ümit sever diye
Sever diye ciğnetirsin tüm benliğini
Hani olurda tutar ellerini
Koyar diye beklerisin kalbine seni

Ama sana açılmayacak yüreğe
Ne söylesen ne yapsan nafile
Anlamaz, dinlemez seni
Perişan etsende kendi kendini
Reddedilirsin her seferinde
İşte bu yüzden
Utanırsın kendi kendinden

Kaybetmemek için attığın her geri adımda
Ruhundan bir parça kaybediyorsun anla
Olmuyorsa bırak gitsin istediği yola
Yoksa sen kaybolacaksın bu çıkmaz yolda

Çekil artık çekil bırak kendi başına
Bak bakalım sensiz yapabiliyormu bu hayatta
Çok klasik bir son olacak bu şiire ama
Eğer dönerse senindir,dönmezsede sallama