Utanma Ey Çocuk Şiiri - Eren Çiçek

avuçlarını güneşe uzatıp ısınmaya çalışan sokak çocuğuyum ben
"kimsesiz..." demeyeceğim
çünkü benim onlardan daha çok hayalim var
bir düşün
sokak çocukları neden ekmek çalar
çok acıkmalarının dışında başka bir sebebi var mıdır arkasına bile bakmadan koşuşturmalarının
çatısı olmayan duvarların içinde uyumalarının
tanıdık bir adam bilirim şehrin çıkmaz sokağında
aklından bir kez olsun çıkar şehrin çıkmaz sokaklarını
üfleyerek söndürdüğün rengarenk yalanlarını
önce yürümesini öğren
sonra koşmasını
uçmasını birlikte deneyeceğiz
önce ben salacağım kendimi boşluğa
beni arkamdan sen itersin
zaten yürümesini bile beceremiyordu dersin
sonra sen gel yanıma
birlikte mektuplar yazacağız sevgili Tanrı'ya
biliyorum
utanacaksın
bir şarkı bile söyleyemeyeceksin kendi kulakların için
arkandan seslenecekler
"bir kez olsun bu dünyada yüzü gülmedi" diyecekler
sana doğru bir cisim yaklaşacak
seni sırtından sövecekler
vuruldum sanacaksın
ama hiçbir zaman kanın bile akmayacak
sen hep ölümsüz kalacaksın
utanma ey çocuk
ben de senin gibi tutamazdım
söz verirdim kendi kendime
bir daha olmayacak diye
rüyama girerdi sarı renkli ışıklar
üzerinde yürüdüğüm kimliksiz kaldırımlar
utanın ey insanlar