Utanıyoruz Şiiri - Hanife Akkurt

Bu şiirim size nankör kediler.
İnsanım Demeye utanıyorum.
Koltuk İÇİN kavga eden adiler.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Kaynakları Araplara sattınız.
Yetim Yoksulun hakkını yuttunuz.
Hacı hoca olup taciz ettiniz.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Siz nereden türediniz çıktınız.
Adaleti temelinden yıktınız.
Ocaklar söndürüp hayvan yaktınız.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Din dediniz oldunuz şeytan la cin.
Sizden olmayana beslediniz kin.
Bizdik beraberdik Şimdi Sen ve Ben.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Vekil olup koltuklarda yattınız.
Mustafa Kemal’e dil uzattınız.
Ar adabı ahlakı unuttunuz.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Zalimler bizleri bu hale koydu.
Ağaç kakan koca Çınar’ı oydu.
Arsızlar , hırsızlar soydukça soydu.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Halkın seçtiği ne Kayyum atandı.
Halimizi seyredenler utandı.
Fakir şükreyledi Zengin tıkandı.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Çakal sürüleri ormanı bastı.
Paşalar kodeste basın da sustu.
Güzel ülkemizin kalmadı dostu.
İnsanım Demeye utanıyorum.
....
Kalemi eline aldı Hanife.
Unuttuğun çok şey kaldı Hanife.
Koyun sustu Çoban çaldı Hanife.
İnsanım Demeye utanıyorum.