Utanıyorum çocuk Şiiri - Beşir Çitak

UTANIYORUM ÇOCUK

Hangi mevsime dokunsam, ellerim titriyor
Yorgun bir hazan dökülüyor avuçlarıma
Ve her özlem, bir başka yanıyor içimde
Ben koca şehrin, en kalabalık yanlızı
Sürgün yemişim, hainmişim öyle diyorlar
Oysa ne çok sevmiştim herkesi
Sisli bakışımda, ne hayaller kurmuştum
Kızlar ve oğullar büyüttüm
Türküler yaktım, şiirler yazdım
Bakma yüzüme çocuk bakma utanıyorum

Gözlerin deniz içmiş sanki, mavi mavi bakıyor
Utanıyorum bakışından çocuk, biraz da korkuyorum
Öyle mahsun bakma, ciğerimi deliyorsun
Yılların tortusu sinmiş ihtiyar yüzüme
Dokuma çocuk, ellerin üşür korkarsın
Şimdi boş bir çukura bıraksam kendimi
Tıpkı sahip çıkılmayan, bir ceset gibi
Üzerime bir parça toprak, atarmısın çocuk

Gün ışığı dokunuyor gözlerime bakamıyorum
Sabahlardan kaçıyorum çocuk
Uzun yıllar ve can yoldaşlar bıraktım ardımda
Direndim çocuk hiç yılmadan direndim
Yeni bir dünya yeni bir düzen için
Korkmadan büyüyen çocuklar için
Tertemiz pırıl pırıl bir gençlik için
Hak için halk için helal ekmek için
Aydın ve özgür yarınlar için direndim
Şimdi sen gökyüzü yutmuş gözlerinle bakma bana
Ne olur çek mavi bakışını utanıyorum çocuk