Utanıyorum... Şiiri - Ceyda Görk

ben hiç bu kadar
utanmamıştım kendimden
ve kaçmamıştım aynalarda
kendimle göz göze gelmekten

baktığımda
gözbebeklerimde gördüğüm sen
ve o son gecen
ve sonra,
yüreğimin tüm soruları ile
eski bir uçan halıda
sonsuza gönderilen ben

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

her sabah
güneş doğarken
kendimi döverek yatırdığım
o paramparça uykuların dehlizinden geçerken
saclarım demet demet dökülüyor
tutamlar ellerimde
sıcrayarak uyanıyorum
ve çıkamıyorum o labirentlerden

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

nasıl bu kadar
aşikar ederim kendimi

nasıl bu çıkmazlara
sürüklerim ayak izlerimi
basıp üzerine geçmen için

nasıl sorabildim
keyfince çekip gidene
neden gittiğini

bilmiyormuydum
cevapsız kalacağını önceden

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

nasıl yalvarmıştım
bu sınırlara taşımayalım duyguları
çok acı çekerim
taşıyamam bu can yakmaları
nasıl direnmiştim
neler yazmıştım
anlamadın mı

anlamak daha mı zordu
ısrarından
saklambaçlardan
kör ebelerden

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

hala duruyor yazdıkların
hala duruyor sesin
ve ben kilitliyim içinde
bu labirentin

karaya oturan köhne bir şilep gibi
ya kendi imkanlarımla kurtulacağım
ya da bırakacağım kendimi
bu aldanışın yenilgisine

azar azar çözüleceğim
bütün o şiirlerden
o sabahsız gecelerden

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

selamsızdı
sağnaksızdı
hatırsız gönülsüzdü
fırtınasızdı
vedası da olmayacaktı elbette giderken
hala medet umar gibi miyim ben
mısralar arayıp şiirlerden

tövbeler seçip yeminler etmeliyim
tövbeler içinden
ölümüne

bir daha dönersem
zaten ölmeliyim

nasıl utanıyorum
nasıl
kendimden

ceyda görk

(5 ağustos 2006 sa:15.21)