Çekilmez bu hayat, düştüm içine
İnsanım demeye utanıyorum.
Yüzsüzlük, arsızlık hepsi bende mi?
İnsanım demeye utanıyorum.
Neş’e den, taktirden, taltiften bıktım.
Yılışık sözlerden, gülmekten, bıktım
Mutluluk bildiğim her şeyden bıktım
İnsanım demeye utanıyorum.
Gözümü bürümüş mal, para, şöhret
Aklımın ucundan geçmiyor ahret.
Ya uslandır Rabbim, yahutta kahret
İnsanım demeye utanıyorum.
Kayıt Tarihi : 23.8.2007 15:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!