Utanıyorum Şiiri - Kamil Çolak

Zaman çekirdeğini bölüp de bana,
Gül üstü gönlünü açan sevgili
Sana yürüyorum ülkemin sokaklarından
Her yanım zehir kesilmiş duramam

Sular gözlerinin kumaşını arıyor
Sözlerinin giziyle çatlayan kayalar
Büzüyor ellerimizi, güller kuruyor
Ötmüyor bahçelerimizde bahçıvancı kuşlar
Sevgili seni unuttu dillerimiz; utanıyorum

Anneler artık imaj suyu içiyorlar
Yarasa börklü duygular ovuyor ellerini
Her şeyimize yürüdü metal kasalar
Sevgimize aşkımıza güzelliğimize
Kaç zamandır bilmeyiz gül şerbetini
Bir azap uykusuna gömüldü başımız
Sevgili seni unuttu dillerimiz; utanıyorum

Ne hazindir ki savururduk en tatlı yellere
Yağmurdu yeşerirdik dal budak gür
Sevda nehirlerine dalardık gülerdi kuğular
Kumaşımızı dokurdun renkli nakışlarla
Kardeş derdik birbirimize gönlümüzdü kardeş
Şimdi savrulur olduk acı imbatlara
Kaptanlar harcandı gemiler yandı, divaneyiz
Sevgili seni unuttu dillerimiz; utanıyorum

Nergis ve zambakla ördüğümüz evler
Gittiler çorak gönlümüzü süzerek
Bahar çiçeklerine koşamaz olduk
Kapandık yada kapattılar bizi küçücük balkonlara
Unuttuk çeşmelerin yolunu su sesini kırba meşini
Bilemeyiz o celi sülüs yazısını, uğramamış da diyarımıza sanki
Gönül tarlamızın arı namelerini resmettiğimiz kule
Ebruli sevda kulesi yıkıldı ey sevgili
Sevgili seni unuttu dillerimiz; utanıyorum

Bir yasak tortusuna kurudu fidanlarımız
Büyütemedik, dur diyemedik küfre
Kitabını açıp bakamadık bakamadılar
Kalın surlarla çevriliydi gözlerimiz
Bizim olmayan standarda uyandık
Oysaki gülümüz vardı bizim goncadan ipek
Kokladıkça açılır ışık olur yüzlerimize saçılır
Yasakmış, firengi hastalığına tutulmuş bunlar
Görmeyecekler aşk incileriyle el ele olduğumuzu
Sevgili seni unuttu dillerimiz; utanıyorum
Sevgili seni unuttu kalplerimiz utanıyorum
Sevgili seni unuttu ellerimiz utanıyorum
Sevgili en acısı seni unuttu hallerimiz, utanıyorum
Seni selamlıyorum ey nebi
Seni selamlıyorum ya resul
Seni selamlıyorum eteğine tutunduğum peygamberim