Utanıyorum Şiiri - Hanife Lorin Tentik

Herkes derdi, “İnsanlar gelip geçicidir.” Bir şekilde öğrenirsiniz sanırım. Bu sözü deneyimleyerek öğrenecek kadar aptalım. İnsanlar karmaşık geliyor, bir o kadar da basit. Şu basit birkaç cümleyi dahi yazarken içimi kemiren endişe… Benim ben olmadığım korkusu. Yanında güldüğüm birçok kimse oldu, şimdi yanımda kimse yok. Dört beyaz duvarın ortasında kafa karışıklığıyla, özenle bırakıldım. Neden böyle hissediyorum ki? Neden ağlıyorum. Ağlamaktan utanıyorum. Göğsümün içine sıkışmış anıların, acıların, duyguların gözlerimden kayıp akmasından utanıyorum. Çıkmak istiyorum. Nereden? Sorun insanlar değil sanırım. Ya da onlar. Tüm suçu onlara yüklemek akıl karı mı? Hissetmek beni yoruyor. Düşünmek beni yoruyor. Kendimi yanlış ifade ediyorum. Sevgi istiyorum, sevgiye ihtiyacım var. Ben yalnız kalmak için yaratılmış birisi değilim. Ağlamaktan utanıyorum.