Utanıyorum. Şiiri - Mehti Saraç

UTANIYORUM gardaş.
Güneşten utanıyorum.
Soluduğum havadan.
Esen rüzgardan,
Karanlıktan, geceden utanıyorum.

KUŞLARDAN utanıyorum,
Yerdeki böcekten,
Yapraktan, ağaçtan,
Ot'tan çöpten utanıyorum.

Gören Gözlerimden utanıyorum.
Duyan kulağımdan utanıyorum.
Dilimden, dudağımdan, kaşlarımdan.
Aslında İnsanlığımdan utanıyorum.

Kahpenin kahpeliğinden,
Yalancının yalanlarından utanıyorum.

YALAKA dan,
Gözü doymayan,
Arsızdan, utanmazdan,
Parabazdan utanıyorum.

İnsanlığı katleden,
Ahlak yoksunu,
çıkarcı, ahmaklardan utanıyorum.

Postunu 5 paraya satandan,
Namusunu hiçe sayandan,
Şeref yoksunu,
İki yüzlü insanlardan utanıyorum.

Eyy Kahhar sıfatı ile ebedi olan Allahım,
Sen bu şeytan yürekli dilbazlarını kahrı perişan eyle.

Doğruyu bildiği halde yanlışa meyleden,
Bir Çanağı 8 defa yalayan,
Çocuklarımıza zehir zemberek bir hayat için, çığır açan, açtıran, her duyduğuna inanan,
Dinsiz ama din bezirganlığı yapan,
İmanını 3 kuruşa satan bu zihniyetlere utanıyorum

İşte bu YÜZDEN,
bu satırları yazıp,
Emek sarfeden,
parmaklarımdan utanıyorum.

Bastığın yerdeki toprak bile sana beddua ederken,
Sen neyin mutluluğunu yaşarsın be hey gafil.

DÜNYA DEDİĞİN 5 harf.
Altı çukur.
Üstü fokur.
Gelirsin, gidersin.
Ama şu koca ahı neylersin.

Şimdi Yolcu yolunda gerek.
Gönül huzur ister.
iki tatlı söz,
Bir tebessüm,
Bir gülücük ister.
Bu beden daha ne ister.

Saygılar