Utanıyorum Şiiri - Servet Konaçoğlu

Seni beklerken bir günün akşamında
Islak ve bitkindim
Kaldırım üstünde sarhoş bir ben
Hiç bilmediğim yerlerde ise sen
Yürüyerek gelsem
Gökgürlüyor korkarsam
Şahit olursam güneşin doğmayışına
Ve adını bile unutursam
Bir gece vakti
Saat 12’ yi vuruyorsa acı içinde
Belki benim acımı paylaşıyor
Belkide yalnızlığımı
Sokak lambalarından görüyorum yolumu
Buğulu ama çaresiz değil
Yalnızlıktan üşüyorum
Sensizlikten değil inan
Soğuğu aldırmıyorum bile
Açlığıma karnımın gurultusuna
Nefesimin kokusuna
Karanlık sokakların pusuna
Ve yine o kaldırımlarda
Düşüyor yorgun bedenim
Yarım baygın
Yarım yaygın sere serpe uzanmışım
Kanalizasyon kanalında
Fareler ve sokaktaki insanlar çok şaşkın
Yüzüme düşen binlerce su taneleri atıyor iki tokat
Getiriyor bana kendimi
Bir bakıyorum sen
Islak ellerimle yüzüne dokunuyorum
Tebessümle
Açmısın kalcak yerin varmı diye soruyor
Utanıyorum
Üzerime kabanını giydiriyor usulca
Sakın sakın başını öne eğme
Şu köşede beni bekle
Sıcak bir çorba iyi gelir hadi iç bakalım
Birde seni temizleyelim
Güzelde bir uyku çek bakalım
Sabaha konuşuruz uzun uzun
Ve başımı okşuyor
Utanıyorum
Sanki yıllarca güneşin doğuşunu görmemişim gibi
İçimi aydınlatıyor
Şimdi nasıl hissediyorsun hadi aynaya bak
Utanıyorum
Şimdi huzurluyum mutluyum bak
Geri aldım senden hayatımı
Yeni aşkıma sevdam
Gökgürültüsünden korkuyorum
Sendende
Sadece utanıyorum
Gözlerine bakmaktan kendimi
Alamıyorum hasretle
Gülüşü seni hatırlatıyor
Hele sevişi
Seni o kaldırımlara gömdüm
Yağmurlarımı adını acılarımı kalbime
Utanıyorum.