Utanıyorum Şiiri - Recep Karadereli

Ay tutuldu yüreğimde
Iraklı bacımın,
Yara açtığı yerde…
Sızım sızım kan akar….
Ateşe verdi..insanlığı,
Siyonizm cellatları…
Müslüman yurdunu,
Sarar hep, ölüm çığlığı…

Kurmuş, kudurmuş bir düzen,
Şerefsizlik gömleği
üstümüze dikilen..
Uyku girmiyor,
kan çanağı gözler..
gecenin zifiri, sabah olmuyor,
ilaç değil kınayan sözler,
çağdaş adam kan içmeye doymuyor….
Ah diyorum,dua ediyorum..
Canilere merhamet ver,
Islah olmasa, Allah’ım,
Ölüm kussun,en acımasız silahım,
Helak ediver ….
Kabul olsun dualarım…

Irzına geç,elleri kelepçeli…
küresel düzen müptezeli…
kim hoş görür…
demokrasi der, medeniyet canavarı,
Çuvala sokar, kafaya yapar idrarı…
En acımasız silah eyle yarab…
Tanklara karşı,
Atılan taşları…

Yarattığına beddua etmekten,
HAİN AMERİKALIDAN
Vampir İsrail den,
İNSANLIK ADINA UTANIYORUM….Utanıyorum.

Tecavüze uğrarken
Müslüman bacım..
Baş tacım…
Namusum..ayak altında..
Devasız kanar, benim acım…
Hayvanlaşan dünya da,
Kaybolan insanlığa muhtacım…
Ben kendi ülkemde bile garibim.
Payımda düşenden muzdaripim…

Kimliğine yoz, dinime küfreden…
İrtica sembolü nerdeyse kefen…
Reva görülenden bıktım usandım.
Şahadet düğünümdü, hani Müslüman’dım…
Bu yüzle Kâbe’ye bakmaktan, utanıyorum…
Şahadeti unutan Müslüman’dan utanıyorum…

Kandilinde…
Gün geçmiyor,
Kanı akmasın Müslüman’ın
Paylaşmayı bilmeyen biz,
Çivisi çıktı dünyanın…
Silahının tetiğini, çekemeyen,
Korkaklardan utanıyorum…

Zindanlarda mazlum çığlığının,
Dinmediği demde,
Topumun silahımın.
Dualarımın. Sustuğu yerde…
Iraklı bacımın.
Ölüme çare diye,
Koşmasından, erkekliğimden, utanıyorum…
Ben susmaktan utanıyorum…
Konuşmama, yazmama
Kardeşimle paylaşmama,
Aklımdan geçene, İrtica diyeceklerinden,
Böyle bir zamanda,
Yaşamaktan, Utanıyorum…
2007