Utanış Şiiri - Ünzile Güneş

Yüreğim yanıyor Ya Rasulallah, yüreğim yanıyor
Rabbimden aldığın nurun her bir huzmesi yetiyorken
Her birimizin tek tek aydınlanmasına
Gözlerimiz kör,kulaklarımız sağır oldu.
Eşref-i mahlukattan ne haber,bir çoğumuz esfel-i safilinde kayboldu
Getirdiğin kutlu mesajdan bi haber kaldık
Yalnız namaz kılmak sandık, onu bile hakkıyla yapamadık
Ümmetim, Ümmetim diye ağlarken bildin mi Ya Rasulullah
Ağlanacak sefaletimizi, gördün mü asırlar öncesinden

Göz yaşlarından hani o canlar feda gözlerinden çağlayan gözyaşlarından
Birinin yalnızca birinin de sebebinin ben olmam yetmez mi yangınlarda kavrulmama
Hani Filistinde, Hani Irakta, Arakanda, Afganistan’da dökülürken masum yavruların kanı
Ümmetinin kayıtsızlığına mı ağladın Ya Rasulullah,

Ezanlar okunurken "Şefaat Ya Rasulullah" demeyi ümmetin olarak yeter saydık
Şefaat demekten de utanmadık, Ya Rasulullah
İşte kendimize bu kadar uzak kaldık
Mahşerde bile karşılaşmaya yüzümüz yokken seninle
Rüyada görme talebinden de geri kalmadık

Mümin onurlu olmalıydı hani sen öğretmiştin çağlar ötesinden bize
Onur ne gezsin Ya Rasulullah, yüzsüzlüğümüz Arş-ı Aladan görünmekte
Yasakladığın her ne varsa aştık hep sınırları
Bir de utanmadan sahip çıktık, andık kirli dudaklarımıza layık olmayan o mübarek adını

Yüreğim yanıyor Ya Rasulullah, yüreğim yanıyor
Vicdanımın darağacında sallanıyor imanım
Parçalandı yek vücut bıraktığın ümmet
Helak olanlardan mı oluruz korkum bu Ya Hz Muhammed

Ey Alemlere Rahmet Olarak Gönderilen Peygamber
Rahmet getirdiğin dinin adı, Rabbimizin müjdesi,
Yüreği duada şimdi ümmetinin en beş para etmezi
Kerem eyle Ya Rabbi, dirilt yeniden Ümmet-i Muhammedi
Ve affeyle o gül yüzlü hürmetine yeşert şu kurumuş kalplerimizi