Utanırım Senden Asuman Şiiri - Arif Tatar

Sabahıma düşen ışık, yeniden doğuşum,
Kıvrılır önümde yine ilk yokuşum,
Bazen olur kendi kendimi boğuşum,
Sanırlar bu artık, benim yok oluşum!

Güneşi gözleyen gözler,
İlk bakışlarında...
Yakından gelir kuş sesleri,
Kimler kime ağıt yakışlarında?
Başlar bir şiirin ilk dizeleri;
Sorgu var, itiş kakışlarında...
Biter mi bilemem!
Gönlümdekini söküp silemem!

Yine yalnız değilim; sepken yağmurlar...
Diz boyu büyür, geçilmez çamurlar...
Bir kenarda kedi yavrusu miyavlar...
Annesi önüne ne gelirse avlar!
Az ötede yükselir dumanlı alevler...
Sabahıma yapışır son gördüğüm hayaller...
Yavrucuğum, uzaktan bakınıp yaklaşır!
Ufkum şimdi bembeyaz olup aklaşır...

Eğrilir yaşamın dosdoğru çizgileri...
Burada duyarım hiç duymadığım ezgileri...
Sanki okur bir kelebek ıslamış şiirleri!

Eski bir tuvalden...
Pörsümüş kardelenleri sökmeden...
Sevgiliye küsmüş nergise dönemeden...
Can evinden elimi çekmeden...
Yorgun bir köşeye sığınıp sinemeden...

Avuçlarımda yanıp eridi zaman...
Şimdi çok utanırım senden asuman!

(27.05.2011 09.00-Adana)