Utanırım Şiiri - İdris Akmetin

Nerde gözü yaşlı mahzun bir anne görsem
Boynu bükük, yüreği buruk günlerce ağlamış
Küsmüş dünyaya yüreği evlat acısıyla dağlanmış
Kahrederim kadere sessiz, sessiz ağlarım.

Nerde el aleme muhtaç bir kadın görsem
Rengi solgun gözleri çukurlaşmış,
Yüzünde cefanın derin izleri
Bakışları ürkek, muhtaçlığından utanmış.
Eli nasırlı, gönlü kırık, gözleri yaşlı
Burkulur yüreğimin can duvarları,
Avuç avuç vermek isterim ya veremem
Acizliğime yanar utanırım.

Yer yarılsa da girsem der yüreğim
Yüzlerindeki çaresizlik saplanır içime
Unutmak istesem de unutamam
Gözlerindeki mahcupluk çeker beni
Utancımdan dönüp bakamam.
Hesap sorar yüreğim nefsime
Kızarır yüzüm, dönüp aynaya bakamam
Adalet sağır, vicdanlar kör, insanlık nerde
İsyan eder yüreğim, beynim her bir uzvum
İnsana uzanamayan elimden, insanlığımdan utanırım.

Nerde boynu bükük bir çocuk görsem
Bir kaleme, bir deftere muhtaç kalmış
Nerde bir bebek görsem ana kucağına hasret
Eğilip öpesim gelir küçücük ellerini
İsyanı dinmez çaresiz yüreğimin
Gem vuramam duygularıma ağlarım.

Nerde bir adam görsem donmuş yüreği
Sevgiyi muhabbeti şişelerde aramış
Kalan ömrünü meyhanelere, sarhoşluğa adamış
Sokaklarda kalmış köprü altında sabahlamış
Çekip alasım gelir oradan çekip alamam
Çaresiz kalır elim, çaresizliğime kahırlanırım.

Nerde bir baba görsem tutunmak için yaşama
Çalışmış, çabalamış bedeni yorgun düşmüş
Horlanmış, hırpalanmış küsmüş kaderine
Yılmamış talihsizliğine ölesiye bağlanmış
Bir ömür vermiş itilmiş, kalkılmış
Ne oldu bize, bu nasıl insanlık diye isyan eder aklım
Eğilir başım, insanım demekten utanırım.

Nerde taşlaşmış bir yürek görsem
Anadan, babadan, evlattan sevgisini esirgemiş
Nefsine esir olmuş insanlıktan nasiplenmemiş
Koparıp yüreğimden bütün sevgileri
Veresim gelir yüreğine ya, veremem
Her seferinde yapamadıklarıma hayıflanır
Kendimden, acizliğimden utanırım.

Nerde gözü yaşlı bir çocuk resmi görsem
Göğsünde şarapnel parçaları, yüzü kanlı
Onun için imkânsız bir hayal olmuş
Yatakta uyku, oyun parkları, okul sıraları
Susmuş para baronları, insanlığını unutmuş
Belli ki çoktan patlamış ar damarları,
Tutamam gözyaşlarımı yine ağlarım
Çaresizliğimden, insanlığımdan utanırım. .