Utangaç model dağ çileği

Düşündüm de kara kalemle
iyi olurdu gözlerinin karalığı daha çok
sonra vazgeçiyorum

Karanlığın da bir kapısı olmalı
senin gözlerinle bakıyor
ellerinle aralıyorum o kapıyı

alabildiğine yemyeşil bir vadi
gözlerin iki çağlayan pınar
bayır aşağı iniyor
dudaklarında konaklıyorum

boşluğun duvarlarında yüzünün gölgesi
profilden
yarısı gölgede
diğer yarısı güneş içiyor
pırıl pırıl

ve pınarlarından akan sular
birikiyor ellerimde
mentollü bir serinliği
batırıyorum fırçama

dönüp bakmıyor bile yüzünün diğer yarısı
kolundaki sepetten
elma yanaklı bir elma alıyorum bir yanı ithal yeşili
bir yanı al al

koluma sürüp parlatıyor
kocaman bir ısırıkla koparıyorum
kalınca dişlerimin izi
senin yanağın kanıyor

elim kolum boya içinde
yağlı boya resmim bitmek üzre
gözlerin ne renk olsun isterdin
dudakların ya

dağ çileğine ne dersin
kolundaki sepette dağ çileği de olsaydı
elma çürüğü bir düş görmüş gibiyim

karanlığın da bir kapısı olmalı
gözlerini aralıyorum öbür taraf ay sevinci
etraf sessiz

seninle bir de ikimiz baş başa kara kalem
çizeyim ister misin

her başını çevirdiğinde kaskatı oluyor evren
bana doğru bak şimdi
ve biraz gülümse

ellerinde kır çiçekleri kıpır kıpır
sen susunca
sen böyle hareketsiz durunca
arz oynuyor yerinden

dünya vazgeçiyor dönüşünden
çürüyor yeniden renkler

Yüksel Nimet Apel