Utangaç Şiiri - Zehra Çam

canımdan usandım da bir gün
ateş olayım dedim
düştüğüm yeri yakamazken
tutuşturdum kurunun yanında yaşı
alevimden utandım.

sağanak olup patlasam
düşsem şehrin kaldırımlarıma
taşsam sokaklarından
dehlizlere dalıp
temizlesem zifiri
korktum kaldırımdaki gelincikten
çiklet satan çocukların kirpiklerinden
taneciklerimden utandım.

bir su damlasıydı büyüklüğüm
bulut olsam dedim
güneşi atlatıp
gökyüzüne tırmandım
yıldızlar savaşıyordu
kıran kırana
kuyruklular öndeydi parlaklardan
gökkuşağı teselli edecekti
renklerimden utandım.

toprak oldum
can suyu düştü üzerime
“tohum fidana,fidan ağaca
ağaç ormana”
buğday filize, filiz başağa
başak ekmeğe dönüştü.
sakladılar sineme
cinnetin
cinayetin
artçıların mazlumlarını
kürüdüler üstlerini
kürek ile kepçe ile.
örtümden utandım.

en iyisi
kılıç olayım dedim
Demokles’inkine benzeyen
gladyatör kuvveti düşün kollarıma
sfenksler gibi durayım
düşman karşısında
elim uzadı aniden
parmaklarımdan utandım.

duuur dedim deli gönlüme
in yüreğinin derinliğine
ateş,su bulutla toprak
karıştırmadı mı yaradan bedenine?
aklın dili söz oldu
gitme uzaklara!
kılıcınız boynuma dostlar!
büyük laflar ettim
Sözden utandım.