Utandım kendimden Şiiri - Nuh Tufan Polat

Güneş daha batmamıştı,
Bulutlar kargalarla dans ederdi gökte,
Nereden geldi bilinmez
Bir şeyler koptSigaram düştü elimden
Sonra bir kuş geldi yaralı, kanadı kırık
Onu taşlayan üzerine kaynar su döküp,
Tüküren çocukları gördüm
Çocukluğumdan utandım
Bir baba vardı ağzında sigarası,
Cebinde rakısı elinde kumar kağıtları...
Baba olmaktan utandım,
Bir genç gördüm hap içen
Elinde birasıyla sağa sola çarpan
Gençliğimden utandımBirden sen geldin aklıma,
Gözlerin geldi gül yüzün geldi
Dudakların kaşların yanakların geldi,
Ben çirkinim,
Seni seven, sana kendimi yakıştıran,
NUH tan utandım,
Sen temizsin sen iyisin
Sen güzelsin sen, sen bir tanesin
Seni seven yüreğimden utandım,
Seni seven, seni sarmak isteyen
Saçlarını okşamak, gözlerine bakmak isteyen,
Kendimden utandım.
Nasıl oldu nasıl bitti anlamadım
Köpekleri taşlayan çocukları gördüm,
Bir birini vuran insanları gördüm,
Vurulmuş Mehmet'i gözü yaşlı anasını gördüm,
Bir hiç uğrunu biten hayatları gördüm,
Ay yıldızı,3 hilali, gördüm
Boz kurdu AZERİ'Yİ, ÇERKEZ'İ, TÜRKMEN'İ gördüm,
Ben türküm diyen dilimden utandım,
Gözlerine baktım utancından bana bakmayan
Sana bakan seni gözleyen gözlerimden utandım
Birden kalem düştü elimden
Kelimeler gitti dilimden
Hayata sitem eden kalemimden utandım
Birbirini aldatan insanları gördüm,
Genç kızları tuzağa düşürenleri gördüm,
Para için aşkı satanları gördüm,
İnsanlığımdan utandım.
Ona buna soytarılık eden,
Sevdiğini söyleyip giden,
Aşkı oyun sanan
Hayatını, ömrünü, bedenini, organlarını satan,
İnsanları gördüm.
Halkımdan utandım.
Yalan söyleyen nizam tanımayan
Helal sevmeyen, güzel bilmeyen dünyayı gördüm.
Hayattan utandım.
Nasıl gitti, nasıl uçtu anlamadım,
Kuş birden havalandı, kaçtı ellerinden,
Katil çocukların.
Nasıl kalktı, nasıl bıraktı bilmem
Baba çıktı meyhaneden.
Nasıl gitti, nasıl attı göremedim.
Gençlik bıraktı şişeyi elinden.
Ama artık limit dolmuştu.
Artık çok geçti yapacaklara pişmanlıklara
Kapanmamış günahlara
Yüzü simsiyah, gönlü kapkara olanlara...
Nasıl geldi nasıl gitti gençlik anlamadım.
Birden ölüm geldi aklıma
Sende ölürsün bende tek fark olur,
Beni sen seni ecel öldürür,
Bu yalan hayatta bu kahpe dünyada
Bu rezil ömürde bu pis şehirde
Kimseye gülme kimseye ağlama
Hep sana dedim,
Sen hep benimle gül benimle ağla,
(işte bu satırlardı,
hayat geçti kalemimden
ben geçtim kendimden
vazgeçtim ömrümden...)