Utandım Aşktan Şiiri - Nazlı Arman

Çalındığında yürek kapım,irkilmiştim
Dolaştı eli ayağı
Kamaştı yüreği gözlerimin
Her şey sen olmuştun, özgürdü ağlamalarım
Yoktun ortalarda
Dolaşırken eziyet tohumları içinde
Öyle sessizce bekliyordu

GELECEĞİNİ BİLİYORDUM
Tükenmeden umutlar
Beslenmeliydi ruhlar geldin, işte geldin
UTANDIM EY AŞK
Sordun; SUSTUM
Kimsesizdi kelimeler, çiyler düşüyordu
Üşümüştü ruhum sığındığı, derin boşluğunda
Giyindi tüm düşlerini
Kekremsi sokaklarında yalnızlığının
Cevapsızdı tüm bildik suallerin,eksik yanlarımda

Ağlak duvarlara loş bakıyordu,karanlık yüreğim
Işıksız kör bir kuyuya daldım
Gördüm kanayan gözlerini,bedduaların da
Sahipsizdi AŞK
İz Bıraktı
Yalnızlığımın Buğulu Camlarına
Hiç bir duyguya ait değildim

UTANDIM AŞKTAN
Sessizliğinde sorularının
Babasız bir çocuk oldu
Kimse sahip değildi yalnızlığıma
Sanki yabancı bir bedendeydim
Yol bulamadım karanlığında
Sönmüş ışığı ellerimin

NE ben benim bugün KİMSESİZLİĞİMDE
NE DE kimseyim SENSİZLİĞİMDE
AŞK