Utandım! Şiiri - Kazim Öztürk 2

Utandım!

“Dost” diyerek sarılan, can insanlara,
İlgisizce kalmaktan, ben çok utandım,
Rol yapmışım demek ki, tüm cananlara,
Rab’la dolamamaktan, ben çok utandım!

Babası yatalakmış, habersiz kaldım,
Kardeşi de hastaymış, perişan oldum,
Duygular alt üst oldu, yaşlarla doldum,
Destek olamamaktan, ben çok utandım!

Müslümanlık tavrımı, sorguluyorum,
Komşusu aç olanı, kurguluyorum,
Kur’an ilkelerini, vurguluyorum,
Anlam bulamamaktan, ben çok utandım!

Dertliyi hiç görmedi, zalim gözlerim,
Uymadı hayatıma, asla sözlerim,
Gerçeklerden bî haber, bütün özlerim,
Sevap alamamaktan, cidden utandım!

Eğilmedim canlara, bigâne kaldım,
Laflar ürettim çokça, sözlere daldım,
Yapmacık tavırlarla, melali buldum,
İçten gülememekten, ben çok utandım!

Bu değilmiş insanlık, hele yârânlık,
Faydalı olmaktadır, asıl şâdânlık,
Yaratılanı sevmek, işte insanlık,
Değer bilememekten, ben çok utandım!

Dostumun sözlerinden, hisseler kaptım,
Manidar gözlerinden, dersler çıkarttım,
Hemen kendime geldim, özüme baktım,
Yaşlar silememekten, cidden utandım!

Közüm ateşlendi de, derinden yanar,
Rabbim gariplerine, dermanlar sunar,
Merhamet damarları, yürekten kanar,
Kalpte kalamamaktan, ben çok utandım!

Ben de; “insanım” diye, dolaştım durdum,
Dünya için habire, dalaştım durdum,
Yaklaştıkça kabire, gerçeği gördüm,
Has kul olamamaktan, ben çok utandım!

Kıyafetine baktım, öze inmedim,
Asıl ihtiyacına, naza inmedim,
“Benden değildir” dedim, destek sunmadım,
Hakka gelememekten, ben çok utandım!

Kazım Öztürk (ÖZTÜRKÇE) 19 Haziran 2020