Utandım. Şiiri - İbrahim Etem Ekinci

Yüreğe kor düşürdü bir dostumun zor hali,
Dertlerimi unutup onun derdine yandım.
Uykuda tutmaz oldu bu herkesin vebali;
Çare de olamadım ben kendimden utandım.

İnsanlık buysa dedim köküne kıran girsin,
Diliyorum Mevla’mdan bin türlü bela versin.
Kullarından hayır yok Ya Rabbim sen bilirsin;
Açtım da ellerimi kıbleye doğru döndüm.

Rabbim hakkıyla bilir hazır ve nazır dedim,
O dardaki kuluna bir parça huzur dedim.
Hayalle düş arası yetiş ya Hızır dedim;
Kâbuslarla uyudum bu duyguyla uyandım.

Hem Rahim hem Rahmansın kimsesizin kimsesi,
Sensin Mevla’m garibin darda çıkmayan sesi
Boynunu büken dertten genişlet o nefesi;
Lebbeyk!Lebbeyk!!Diyerek Hak kapına dayandım.

Yüreğimi dağlayan o an ki yalnızlığı,
O çaresiz halleri hele kimsesizliği,
Etem-iyi lal etti!.O ölüm ıssızlığı;
Ateş düştü sineme yandım Allah’ım yandım,
Divanı- huzurunda seccademe kapandım.

İbrahim Etem EKİNCİ.