Utandım Şiiri - Yıldırım Doğmuş

Bakamaz oldum artık aynalara
Kendi kendime, benden utandım
Görmezden gelinirken olanlara
Bakan gözlerden utandım.

Azalan kardeşliğe bakıyorum.
Çoğalan kalleşliğe bakıyorum.
Atılan köprüyü, neden yakıyorum.
Kardeşine kurşun, atandan utandım.

Olana bitene bakanlar çok
Sorumluluğu üstüne alan yok.
Dur diyecek adam mı yok!
Durduramıyanlardan utandım.

Korkar olduk yol da yürümekten
Bıktık aynı noktaya gelmekten
Vaz mı geçtik, insanı sevmekten
Sevgiyi çar çur, edenlerden utandım.

Vatan döndü büyük bir kabristana
Değer vermez olduk, artık insana
Ne zaman geleceksiniz siz insafa
İnsafsız vicdanlardan utandım.

Boynu bükük kaldı yavruların
Yarası kapanmaz oldu anaların
Matem mi tütecek hep ocakların
Sebep olanlardan utandım.

Sevgi bitmiş kardeşlik azalıyor
Kin, nefret, kalleşlik çoğalıyor
Kim kim için cennet vatanı yakıyor
Vatanı ateşe atanlardan utandım.

Sevdiklerini kaybediyor insanımız
Yok olup gidiyor, hep yarınlarımız
Bir dağ gibi büyüyor sorunlarımız
Çözümü zorbalıkta görenlerden utandım.

Ne alın yazımız, ne de fıtrat
Şimdiden geçilmez ki bu sırat
Öldürme diyor Yaradan, sen yaşat
Allah korkusu olmayandan utandım...
17/03/2016