Utandım Şiiri - Celaleddin Çınar

UTANDIM
Şu fani dünyada yaşarken dostlar
Çevreme bakıp ta elden utandım
Kapılmış giderken hayat seline
Başımdan esen yelden utandım

Gün gelip meclise dahil olunca
Kötüyü söyleyen dilden utandım
Herkes bir ağızdan çalıp söylerken
Notayı bilmeyen telden utandım

Bülbül arar iken dostun bağında
Beni karşılayan gülden utandım
Bir işe yaramaz dururken öyle
Gülleri taşıyan daldan utandım

Renklere bakıp dalınca bir an
Maviden utandım al dan utandım
Gayesiz yaşarken fani dünyada
Bana yol gösteren faldan utandım

Ağaran saçlarım çok olmasa da
Yaşımı söyleyen dilden utandım
Habersiz yaşarken yüce Mevla’dan
Hesap veremeyen halden utandım

Mevsimler geçip de dönerken güze
Bahardan utandım yazdan utandım
Dostun meclisinde davul çalarken
Ses vermeyen neyden sazdan utandım

Aşık çınarım ne deyim gayri
Doğruyu yazmayan elden utandım
Vallahi dünyada tek dostum sensin
Halime bakıp ta senden utandım.

Celaleddin Çınar (AŞIK ÇINAR)