Utandığım Gün Şiiri - Ali Bektaş

Bu gece bir başka uykusuzum,
Kayboluşunun sancısı var derinden
Yavaş yavaş, içime sindirmeden
Sensizliğimde sen ile yaşlanıyorum
Ruhum paramparça, yamalı her yanı
Söylemiyorum, seni arayan gözlerimin isyanı
Ellerimde titrer oldu, artı saçımın akları
Hayallerimde küllenesin istemiştim yarınları
Yüzümün solgunluğuna bakmadan, acılarımı
Aynalardan kaçtığım utandığım gün.

Uyumak kolay gelmedi, ne yapsam etsem
Sabahı beklemedi ürperdi halsiz bedenim
Oturdum ağladım, yattım ağladım
Bir de ağlamaya alıştı, senden sonra gözlerim
Varlığında yalnızdım aslında aklımda kalan
Tek tebessüm kaldı geriye Vuslat dolu sözlerin
Tat vermiyor eskiler, bilmiyorum nerede bildiklerim
O gün sevinç çığlığı attığım, yalanmış söylediklerim
Bir çıkmazın tarihinin yazıldığı gündü gittiğin
Yollara bakıp utandığım gün

Çaresizliğin adı bu akşam, rüyalarımda varsın
Korkuyorum yatmaya, seni görmekten, duymaktan
Bir yanım yanıyor, bir yanım üşüyor sensiz olmaktan
Çevrelenmiş her yanım kar, boran…Sen, beni yakansın
Pencereden beklerdim geleceğin gün susardım heyecandan
Masumiyetine değildi sevdalanışım, bilmiyorum neden
Anlamadım hiç, niçinlerle dolu, soruların ortasında sen
Aramıyorum sebep, Günahla sevabın karıştığı yerdeyim
Dedim ya anlamı kalmadı gecelerin, sensiz son demdeyim
Salon üşümüş sensizlikte, aramıyor değilim, her yerdesin
Heyhat, kaybetmişliklerin sancıları ile hala yüreğimdesin
İsyanın dorukları vurduğu benden utandığım gün

Ben gibi sevda, ben gibi bela ve çaresizliğin son halkası
Zindandaki esirin haykırışı var Sukutlu isyanlarımda
Kaçmak benimkisi düpedüz boynumda ihanetin son yaftası
Anlamsızlığımı hatırlattığın zamanların ben korkularımda
Sana bana baktığımda utandığım gün. 17.05.2013

İstanbul - Kumkapı