Utançlı Bir Efkârdır Yokluğun

Taş olup çöktüğümüz andır vakit derinlerimize
Sevginin bulutlarını okşar iken bir çocuk başımızın üzerinde
Gözlerimizde utançlı bir efkârdır çok uzağımızda kanayan
Hangi el koydu yolumuzun üzerine bu biçimsiz taşları!
Sessizlik ertelenmiş yasak bir gülüştür yüzümüzde
Her şeye rağmen, yine de!

Tenin yağmurun dökülüşü, ellerimde ıslak saçların
Yaktıkça efsunlu güneşin, dudağım aşka kanar
Afatlar çıksa şimdi, yer gök evrim değiştirse
Gözlerimin içinden dünden bugüne atlılar geçse
Sensin varlık ile yokluğum
Sen bilmesen de!