Utancın Gölgesi

Yine tedirgin bir titreme var
Gönlümün bam telinde
Ne huzur ne bir sükûn durağı
Sanki kıyamet gölgemden kopacak
Ve ben yine aynı adam
Her zaman ki gibi geç kalacağım...

Bitmiyor beynimin kör savaşları
Bir kısır döngüde beyhudeyim
Her şeyi görüp lâl kalmanın
Olan biten karşısında gölge olmanın
Zehrini taşıyorum kanımda
Adına yalnızlık denen
Ruhun çorak toprağı bu galiba...

Çektim elimi dünya denen rüyadan
Artık biliyorum
Sevgi denen duygunun kalleşliğini
Kaç kez vurularak öğrendim
Güvenmenin ne çetin
Ne zor bir şey olduğunu
Ve yalnızlıkta buldum huzuru...

Düşündükçe düştüm
Dipsiz zifiri karanlık kuyulara
Pişman içinde kavruldum
Utandım, varamadım o sonsuz nurdan huzura
Gözyaşlarımla yıkadım ruhumu
O kadar ağır ki taşıdığım vebal
O kadar kirlenmiş ki ruhum
Utanıyorum kendimden, hem gölgemden
Utanıyorum...

©
20 Kasım 2025
00:07