Utanç ve Namus Şiiri - Binnur Çelebi

Biz kadınlar hür doğduk
Hür yaşayamayız
Utanç ve namusla
Elimiz kolumuz bağlanır
Ömür boyu kurtulamayız

Öyle bir yasadır ki bunlar
Her yerde kurulu tuzaklar
Daha çıkmaya hacet kalmadan
Hâkimin huzuruna
Vicdanımız bizi yargılar

Sinsi birer şeytan gibi
Gizlice yerleştirilir usumuza
Biz onu unutsak da
O hep uyanıktır bilinçaltımızda
Döndürmek için hayatı kabusa

Ya kardeş ya baba
Evlendik mi bu sefer koca
Hele geldimi çocuk dünyaya
Unuturuz kendimizi
Kul köle oluruz onlara

Çoğumuz aydın geçiniriz
Yaylı ok gibidir kalemimiz
Güya özgürdür düşüncelerimiz
İş eyleme gelince
Utanç ve ayıba yeniliriz

Kime ne diyemeyiz
Hep ensemizde
Birilerini hissederiz
Vurulur, döğülürüz
Namus adına öldürülürüz

Ayıptır sevmek bize
Gömeriz aşkımızı kalbimize
Yüzyılların geleneğinde
Boyun eğeriz
Bize biçilen kadere