Utanç ve Gurur Şiiri - Suat Bingöl

tırnakları geçer sırtıma bir kadının.
battıkça derinleşir utancım, başım yerden kalkmaz olur.
sade bir soluktu oysa boynumdaki rüzgar,
yasak bir meyve bulmuştum kendime.
saydam yerlerden geçiyordum öptükçe,
öptükçe anlıyordum dünyanın kaç bucak olduğunu.
her bucak öylesine yumuşaktı ki,
battım sonunda yedi katman bir acı,
yok oldu saydamlık maddeleşti herşey.

bakışları deler beni bir kadının.
baktıkça, baktıkça yok olur utancım,
yükselirim arşa ki, tanrıya değer başım.
dokunurum yeni bir anneye sonra,
sonra öyle bir düşerim ki,
yok, yok olur benimle her acı,
ve her çocuk gülerek döner dünyaya.