Utanç Şiirleri Şiiri - Kamil Aydemir

UTANÇ ŞİİRLERİ

1

sökülmüş insanlığın astarı *

yıkarken yuvaları içinizde yürümedi mi acı
memleketim nasıl taşıyacak bu utancı
ahh bolulular ah
kovmak için kuşları
kesilir mi ağacın dalları

kurşun değil ki kuş sesi
ne de memleketim çirkinlikler bahçesi
sökülmüş insanlığın astarı
barış sokağında savaş dasları
yüreğimi parçalar
sevginin gözyaşları

*: Bekir Coşkun Hurriyet Gazetesindeki yazsında Bolu’nun bir mahlesinde insanlar kuş seslerinden rahatsız oldukları için belediyeye müracaat ettiklerini ve belediyeninde gelip o sokakdaki bütün ağaçların dallarını kestiğini yazmıştı.

2

yalnızlık değildir kadının yeri *

hep kanar sevinçlerimiz
şu hayata değmese kadın eli
karanlıkta saklayacağınızı mı sanıyorsunuz içinizdeki kiri
yalnızlık değildir kadının yeri

*: Hürriyet Gazetesinde bir bakanın arkadaşlarıyla yemek sefasi ve yan masada da eşinin resmi, yanı kadının yerinin resmi vardı. Utandım

3

insan sivas’ı unutamıyor

dışarda kar yağıyor
öğretmenler gününde
ankara’da öğretmenler joplanıyor
içim parçalanıyor yüreğim yanıyor

öğretmenlerin bedenine inen o joplar
aslında aydınlığın suratına iniyor
aydınlık kanıyor
(sahi ulemalar ne diyor)

hani bir kelime öğretenin kölesi olurdunuz
memleketimin yüzkaraları
joplayanı değil joplanan öğretmenleri kınıyor
şu memleketin haline baktıkça insan insanlğından utanıyor
unutmak istese de insan sivas’ı da unutamıyor

4

çiçekler ışıkta açar ancak

karanlığın koynunda yılan
karanlıktır acıyı doğuran

gerçekleri görmesin diye insanlar aydınlığa kurşun sıkan
onlar ki insan yakan
onlar ki kadının gönlünün kapısına kelepçe takan
ve kadına bacak arası penceresinden bakan
ziniyetin meyveleri
nasıl görsünler kadındaki
nasıl görsünler insandaki güzellikleri

şimdi onların yalanları beşik
korkup sustuçka daha çok gözlerin yağacak
filistin gibi delik deşik
filistin gibi kan barut kokan yüreğin ıslanacak
unutma anam bacım
unutma kadınım
çiçekler ışıkta açar ancak