Utanç Mevsimi Şiiri - Mahsum Sızlanan

yoksuzluğumuzun kırk gününü geride bıraktık
yalnızlığımızın utanç mevsimindeyiz
her masal gibi beyaza bürünüyor sitemlerimiz
ve koyu kahverengi özlemlerimiz

bu hüzün sokağının dehlizlerinde buldum kendimi
her adımım daha da bir vurguluyor hatıraları
bizden sonraki hayat koca bir yalan
yahut sancıyan yaralarımızın kurbanı olacak

işte korkularımızla yüz yüzeyiz
ellerimiz ürkek bir kuş gibi çırpınıyor
gözlerimizde suskun bir şehir
dilimizde paslanmış kelimeler

dağların kapkara yalnızlığına sığındık
sessizlik tetikte bekliyor
yüreğimizde kurak bir acı
tenimizde hicran dolu bir sancı büyüyor