Utanç Duvarı 2004 Şiiri - Salim Koçak

Bir duvar çektiler çocuğum
yakışsın diye büyük adamlara,
büyük büyük çektiler
toprağa gölgesi abanır, görenler sıradağlar sanır

Çocuk değiliz dediler, biz büyük düşünürüz.
büyük duvar çektiler,
yüksek, uzun ve kalın...
Çocuklar acı çektiler

Bir duvar çektiler, büyük bir duvar
Alp dağlarınca bir duvar
Sevgiler, umutlar altında kaldı
sevgi ve umut yanar ha yanar.

Ne türküler kaldı yıldızlarda,
ne şarkılar
ne mahalle arkadaşları sokaklarda
Filistin’den ağıtlar yükseliyor,
kırdılar ortasından dünyayı
böldüler, bin yaş daha büyüdüler
duvarı üstlerine fena ördüler.

Artık eski çocuklar yok o topraklarda
toprağın altından fışkırıyor sesleri
O sesler ki kimine meze, kimine katık
günahı unuttular, Tanrıyı unuttular
çocuklar gülmüyor artık.

Harç değil öfke döktüler, nefret diktiler,
kan ektiler,
dayan Şaron, dayan dediler
Biliyor musun sevgili
duvarı yüzlerine çektiler.

Daha ne duvarlar öreceğiz çocuğum, sizler için
daha ne bombalar atacağız, bilinmez
Sizler ki daha çocuksunuz, çocuğum
aklınız ermez.

Sen utanma çocuğum
bizim utanç duvarımız o, hem de ikincisi
utancın yüksek ve de alçak anıtı
Ağlama çocuğum, n’olur ağlama!
acıların bitecek.
Berlin’deki gitti
o duvar da gidecek.