Utanç Şiiri - Sedat Gür

Başım hep eğik,
Sevmeye utanıyorum.
Savaşmaya korkuyorum,
Cesaretim yok.

Söylesene neyim ben?
En iyi sen bilirsin,
Sen tanırsın.
Neyim ben?

Bir zavallımı?
Bir suçlu mu?

Üzülmem korkma söyle.
Üzülecek ne kaldı ki,
Daha neye üzülebirim ki,
Ölüm olmadıkça…

Daha ne kadar eğebilirim ki başımı…

Suçlu gibi ya da zavallıca,
Neyi sevdim ben?
Onu sevmeyi mi yoksa…
Yoksa onu mu…

Sıcacık aktı bi kere göğsüme ya,
Onu sevdim ben.
Yok yok hayır,
Suçlu olabiilirim,
Ezik ya da zavallı da belki
Ama acı çekmeyi sevecek kadar karaktersiz olamam.

Ne yapmalıyım?
Aklımda en masumumu giyip sana gelmek var ya,
Sen kabul etmezsin.

Aah bir kabul etsen,
Bir yardım eli uzatsan bana.

Sonsuz bir kuyuda düşüyorum,
Gün be gün…
Gün be gün siyahın tonlarını katediyorum.
Gözlerimi kapatsam aynı,
Açsam aynı.

Her yer zifiri karanlık.
AMA HER YER ZİFİRİ KARANLIK!

Bir bilsen ne haldeyim,
Bir bilsen daha ne sıkıntılarım var,
Bir bilsen…