Utanç Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Kimse söylenenleri kaale almıyor
Oy sa boşa değil kıssadan hisse
Aslında herkes birbirini çok çok seviyor
Savaşlar ne Irakta neAfganistanda
Meydan gibi yüreğim işte şurda tam ortasında
Şaha kalkmış yavuz atlar kişniyor
Kılıç şıkırtıları hiç hiç kesilmiyor
Kimbilir nerelere saklanmış dedeler
Korkudan gözleri fırlamış bebeler
Ben de selam göndereyim dedim üstada
Kağıtlar ağladı kalem taş oldu
Gözler unuttu gülmeyi yağmur gibi yaş oldu
Sadece orada mı münafıklık sormayın
Özbe öz yurdumda ah ah vatanımda
Sel oldu gözyaşım akmaz kanım da
Bir evde bir ölüm ülkemde onlarca şehit
Olan biten oralarda değil benim canımda
Yüreğim ağlarken gönlüm sitemkar
Bu kargaşadan kime ne fayda
Kimlere getirir ki helalinden kar
Şimdi kazanıyor görünsede o hilekarlar
Sonunda hezimete uğrayacak onlar
Utansınlar bu zuldür utansın o kaygısızlar
Ben şu yaşımda şu halimle utanıyorum
Çocukların yüzüne bakamıyorum
Kapanmıyor yaralarım hep kınıyorum
Bu utanç tüm insanlığın utancı
Dinmiyor içimde dinmiyor bir türlü sancı

16-Haziran-2007 Ankara