Üşüyorum Yoksun Şiiri - Deniz Boyluğ

Ayrılık yüklü vagonlar, geçiyor artık
pasına hasret sinmiş,
aynı raylar üstünden.
Etle tırnak gibiydi oysa?
Nasıl alıp-ta, çektin! Kopardın.
Gözlerini, düşlerimden…
Nerden çıktı?
bu gitmek için sarf ettiğin cümleler!
Çıkışı olmayan sokaklara bakıyorum,
gidenlere ‘‘Dur! ’’ diyebilmek namına.
Oysa nafile!
Şair’in ‘‘gelmek için gidiyor.’’ deyişiyle
avutuyorum çocuksu yüreğimi.
Takvim yapraklarında, arıyorum seni
ve trenlerin, gitmek için geldiği günleri.
Gidişin, kentsiz kalışımdı!
Yüreğinin sağır kalışlarında,
sesim çınlasın istedim dört bir yanından.
Sessizlikten yapılı bir isyan olmak istiyorum,
ve bin insanın ettiği bir isyan olup çıkıyorum gökyüzüne.
Dilimizden fırlattığımız isyanlar,
Bir yıldız olup düşüyor ayrılığın üstüne.
Ayrılık aşikâr! Ayrılık kalleş…
Aklımdaki intiharlara adım kalıyorum,
Sonra, şiirden şiire volta atıyorum
kalemimi sakinleştirmek adına.
Karasını, alnımdaki yazgıdan almış
kuyulara atıyorum kendimi.
Yosun tutan taşlara tutunuyor umutlar,
Sonsuzluğunda bir sonu vardır diyerek,
bir umutla düşüyorum sonlara doğru.
Kayalara çarptıkça, acılar sızıyor her bir yanımdan
Acı olup akıtıyorum hayatımı, çirkef sulara!
Ahşaptan yapılı tabelalara adını kazıyorum harf harf,
Her harfine bin anlam, bin gözyaşı ekliyorum.
Dilinin tetiğine basıyor, kalbin!
üstüme, başıma saydırıyorsun
Dost çakalı… Hoş çakalı...
birde ‘‘kendine iyi bak’’ demiştin.
Oysa ben, siyahın en zifirisini yama yapıp geceye
Karanlıklar üstüne karanlık örtüyorum,
yalnızlığımın üzerine.
yoksun, üşüyorum
ve benim aklım bana yar değil ki...