Üşüyorum ve Sıcağa İhtiyacım Var

Üşüyorum Loza,
Pazartesilerin soğuk demirinden,
Ofislerin donuk ışığından,
Ve şehrin can kesiği rüzgârından...

Sıcağa ihtiyacım var...
Senin ellerin gibi küçük bir sobaya,
Gözlerinde yanan o cuma akşamı ateşine,
Ve kahkahalarımızın çatısı altında
Birbirine üşüşen kelimelere...

Üşüyorum,
Telefon ekranlarının mavi soğuğundan,
"Toplantı var" yazılarının buzlu camından,
Ve her sabah yeniden başlayan
O eski yalnızlıktan...

Sıcağa ihtiyacım var ...
Senin nefesin gibi buğulanan çay bardağına,
Pazar sabahlarının yorgan altı sırrına,
Ve dudaklarında unuttuğum
O son güneş izine...

Üşüyorum,
Raporların arasında kaybolmuş bir çocuk gibi,
Takvim yapraklarının düştüğü yerde,
Ve her akşam
Biraz daha erken kararan gökyüzünde...

Sıcağa ihtiyacım var ...
Senin gülüşün gibi ansızın yanan bir şeye,
Bir kibrit çakmasıyla aydınlanan odaya,
Ve cebimde taşıdığım
Eski bir fotoğrafın sarılığına...

Loza,
Üşüyorum...
Ama sen hâlâ
Bütün kışları ısıtabilecek
Tek kelimesin...