Üşüyorum Tut Ellerimi Şiiri - Hamza Sabancı

Kapısına dayanacağım bir gün, kalbinin
Isıtacağım üşümüş yüreğimi, koynuna sokarak
Soğuk, üşüyorum tut ellerimi; diyecektim
Kapattın kalbinin kapısını bana.

Soğuk, üşüyorum buz kesmiş bedenim
Soğuk, zemherirde kalmış yüreğim
Parmaklarım, ıslak dudaklarında ısınıyordu
Şimdi buz kesmiş sanki, yine ıslak duruyordu.
Bulutlar gölgelemiş üstümü üstümü
Hayat sanki geceye çevirmiş, gündüzümü
Ben, sokak ortasında yapayalnız Zifiri karanlıkta
Kör gözlerle bakıyorum sana,
Ayaza kalmış sevdamla üşüyorum,
Gel bana…

Soğuk, üşüyorum, gecenin karanlığında
Ne bir ses, nede bir nefes vardı
Yüreğimde duruyor dudağının sıcağı
Gözlerimde bırakılmış gülüşünün ışığı
Aydınlanmıyordu Kör olmuş şu gözlerimde

Soğuk, üşüyorum buz tutmuş sokağında
Kokun yoktu
Karın üzerine düşmemiş ayak izlerin
Ben, ayak izlerini arıyorum zifiri karanlıklarda
Ben, parmaklarının sıcaklığını arıyorum yüzümde,
Zemherirde…

Gitmiştin uzaklara kapın kapalı
Kim bilir, hangi limana varmıştın
Bel ki bir tren garında bekliyordun, bir garip yolcu gibi
Gelip alacak biri, seni kucaklayacak tı
Belki!
Yanından geçip seni hiç tanımayacak tı...

Saçların rüzgarda savrulacak, sende üşüyeceksin
Seni ısıtacak bir el, arayacaksın
Ellerini avuçlarına alıp nefesiyle ısıtacak
Gönlünü sana açıp ateşiyle yakacak
Birini bekleyeceksin…

O benim! Beklediğin, benimde beklediğim
Bir yanım eksikti, gidişinle hep benim
Bilmedim hiçbir zaman, sağ yada sol diye
Ne fark eder; sanki
Sen bir yanımdın, bir yanım hep eksikti…

Küstüm, küsmüştüm her şeye gidişinle
Uğramıyordum sokağına, bakmıyordum perdene
Kaldırımında gezmedim sen yokken sokağının
Üşüdüm, açmadım ucunu, buz kesmiş yatağının…

08.01.2011