üşüyorum yine
yalnızlığın kilitli penceresinde
beni ben yapan ben;
uçuyor sonsuz şehrine...
geride kalan bensiz bedenim,
uyanıyor soyuğun dar şehrinde...
yanım da nur-un hakimleri
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta