Üşüyorum Ben Şiiri - Bilal Karaman

Gönlüm bir meyhane sarhoş dostuyum
Cehennemlik sırlar taşıyorum ben
Tövbe kapısında eşik postuyum
İçerimde volkan üşüyorum ben

Hayırsız keyfini çıkartır mertten
Sevdalandım yolum geçti namertten
Bazı an sitemden çok zaman dertten
Kadeh diplerine düşüyorum ben

Özü adam olan başvurmaz kine
Sadık kalır söz verdiği yemine
Yaptığım yanlış mı delirdim mi ne
Kırk yıllık aklımı boşuyorum ben

Meleksin diyorlar amma beşerim
Zararım kendime gürler eserim
Derince bir çukur en son ki yerim
Arada bir, bazen şaşıyorum ben

İnsanım insanca ömür dokuyan
Kör kütük sızıdan gözlerim uyan
Yürek acısına meydan okuyan
Keskin şarap gibi yaşıyorum ben

Zaman yok ediyor, gün sayasında
Ölüm yokmuş gibi can havasında
Dünya ataşında hak tavasında
Yanıp kavrularak pişiyorum ben